Moje oczy już nie chcą więcej patrzeć na ten ból
Moje uszy nie chcą słyszeć o cierpieniach
Moje ręce nie chcą zmywać twoich ran
Moje usta nie chcą błądzić w twojej "prawdzie"

Pełzam w bagnie, klnę w stronę słońca
Obmywam krwią moją chorą świadomość

Tak, jestem grzechem,
lecz nie pierwszym zrodzonym w tym bólu
Jestem straconym w twoim przeznaczeniu

Twoja męka jest pasją

Umarłem dla was, nienawidzę go!
Jestem uskrzydlony, tonę w śmiechu
Przeznaczenie w tobie

-Chodź do nas-

Jestem słowem mego mistrza
Jego tworem w twoich rękach
Jego hańbą, a twoim cierpieniem

Moje dzieciństwo to pomnik obłudy
Rosłem karmiony bogiem mych przodków
Usypiałem ze znakiem krzyża,
którego nigdy nie rozumiałem

Błyszczały me oczy światłem gwiazd
Przedzierały się pragnienia przez mury ciał

Patrzę w niebo na błękit przestworzy
Zerkam w głąb. Gdzie ma być raj?
Me życie to nie śmiech, ma droga to nie ścieżka ubita przez ciebie

Trzepoczą białe skrzydła już bez nadziei
Smutne łzy twe płyną jak krew z niechcianej rany
Puste są słowa gdy wiatr je już rozwiał
A ty wciąż zabijasz w imię przeznaczenia

Odległy płomyk grzeje mnie mocno
Żar jego słów rozbrzmiewa we mnie
Płynę szlakiem jego prawdy
Kroczę ścieżką moich żądz

Pełen gniewu, kołysze mnie wiatr
I spokojem rozpieszcza czas

Moje życie to piekło twego raju
Twoje słowa to fałsz utopiony w błocie
Twe przekleństwo to jak krok do przodu

Moje życie to strach - kłamstw!

Miłosierne przeznaczenie błądzi gdzieś w umyśle
Mkną obrazy pięknej chwili
Kreślę drzwi w moim sercu
Gdy ciernisty owoc rozwianej nocy
połykam w blasku księżyca

Tak, w blasku księżyca stałaś pokryta cieniem
Taka znana, a jednak odległa
Dłonie pokryte rosą miałaś,
a włosy jak płatki róży

Czarne twe szaty rozwiewa wiatr
Rozkoszny twój dotyk pokrywa mnie tak

Gdy pętlą snu owijasz me ciało
Kolce głęboko wbijasz
Jak sęp mnie rozrywasz
Me blizny goreją, gdy ty czekasz na krok

Głębia mych spętanych snów
i twe usta pełne kłów

Przestaję pić nektar zawiści
Rozżarzony jak stal roztapiam się w mgle
Ty jak widmo uciekasz w noc

Zwiędły już kwiaty wokół mnie
i ptak skrzydłami wzniecił wiatr
Mocno trzymam, gdy krew tak tryska
Strumieniem żądz odpływam w dal

Zabliźniałe myśli w rozdartym umyśle
Porozrzucane ochłapy ohydnego amoku
Krwawią moje oświecone myśli
I żal w królestwie mego snu

O, panie wiecznych fal!
O, mistrzu wszelkiej prawdy!

Zgasły już czarne słońca, ponad mną teraz świt
Nagi pejzaż mego umysłu
pnie się po schodach żywych słów
Półmrok rozświetlił brzask
Strumienie mych trosk cichną
Cichną porwane przez wiatr
Oblodziały strumień krwi pulsuje
pchany oddechem

-W litości strach-

Spójrz na świat, na drogę,
pasterzu własnego losu
Oblubiona wtrąca kamień, otulona rzuca głos

-Płacz-

Szum źródła głodu
Czas to wiatr otruty jak drzewa
Palony w słońcu kłamstw

-Płacz-

Litość zabrała strach
Razem przepadam w górę po świat
Atramenty błotnych chmur. Zima cierni mej krwi
Kocham mówić z progu. Moje życie jest mgłą
Piętno już zgasło. Otrułem stary korzeń

W zwierciadle czarnym jak słowa
Spójrz, te krople myją twą twarz
Wirus ekstazy leczy głębokie pragnienie
W czerwonej poświacie ty jesteś jak on
Wspinasz się na orbitę
Martwa jesteś - nie słyszę

Powracam w głąb
Gubię, wznoszę, obracam wodę
Twoje astralne wnętrze budzi podziw
Pani wieczności! Pragnę tej krwi

ZNOWU BOLI
Okrywasz się maską
JA CIERPIĘ
Topisz się w słońcu
WZNOSISZ WZROK
Przeklęta jak on
CHCĘ UJRZEĆ
Dajesz rozkosz
OBLICZE PRZYSZŁOŚCI
Piekielnym oddechem

Zaglądam w oczy nienawiści
Padliną dokarmiam mój świat
Nędzarzem nazwany przeklinam was
Topię swe czyste dłonie w błocie martwego snu
Odejdź szyderco płaczący znów

Śpisz w mym pragnieniu
Ten krok był ci potrzebny
Ta śmierć nie ma znaczenia
Te rany są tylko odbiciem zwierciadła,
w którym mieszkasz
Ta ścieżka jest ślepa jak oni

Umilkły wszystkie gwiazdy
Wielka burza już minęła
Teraz nastał zmierzch i pierwszy promień światła
Jakże wiecznego

O, słowo brzmiące chwałą!
O, potęgo wiecznej prawdy!

Ty jesteś panem, panem tego świata
Imię twe przeklęto
Na wieki, aż do końca

Zatarty mozół stwórcy nie znaczy tyle co ty
Klątwa proroków już nie ma mocy danej im
Wstrętny odór dusz przeżarty po czasie jego słów
Ogień spalił grzech

-I ty, pośród mrozu fal-

Chodź do mnie - po cierniach i błocie!
Chodź do mnie - po ślepych ścieżkach!
Chodź do mnie - po kłamliwych słowach!

Nie ma już cierni w mym sercu
Utrapiony obłok ich
Odbite echem, rosnące w ton
Minione pośród czasów
Zaprasza nagły twór melodie moich snów

Ciasny sen w zagubionej burzy słów
Oniemiałe stada gromkich pomruków
Zabite kolonie utopijnych arkuszy

Sklepienie ciasnych kątów
Miazga powielana nieustępliwością
Wzrok ciemnej próżni
Dzikie, piekielne pragnienia
I wy, przesłonięci prozą kpiny

Wstałem zimny jak otchłań
Wynurzyłem się z zawistnym uśmiechem
mego twórczego ciała

Puste twe oczy o świcie
Bojaźliwy bełkot naświetlonych łez
Twe ciało drżące i małe
Znów padasz jak zbite szkło

Skulony pochód pomazanych trosk
Groźne szepty zamaskowanych braci
Ciche żądze wybijane rozdartym sercem
I paznokcie wbite w wieko trumny

Bajeczny anioł gdzieś na ekranie snów
Stare owoce gorzkich słów
Wczepione umysły w ewangelie gróźb

Syczę jak pulchne ziarno
Kiełkuję w betonowym uścisku
Wczoraj byłem prądem, dziś jestem tamą
Wywrócony rzygam w wirze

Szare kotary kołysze noc
Twój mały płomień dogasa
Po co przygniatasz niemowlę wbijając w oczy gwóźdź?
Dlaczego kłamiesz budując z piasku ród?

Pod wielkim ostrzem czarnej inkwizycji
Wlokłem wiedźmę i stos innych trosk
Wlokłem jędzę brudną i dziką
Drwiłem, ganiąc końca biczem ją

Trwało to jakby dwa wieki udręk chorych przodków twych
Wszak cielesnych jak i ja

Głodne to dziecię z małymi oczkami
Chude i chore bez matczynych rąk
Miałbym go nie wziąć, otulić, nakarmić i być?
Czy z nim? Sam nie odpowiem. Dzwoni już dzwon.
W ławkach ci sami widzieli je
Te malusieńkie płaczące - weź

Pod nagim ostrzem tysięcznej inkwizycji
Wlokłem wiedźmę starą jak trąd
Wlokłem za włosy zdzierając bruk

Stary był człowiek, opowiem wam
Siedział przy ścianie skulony jak w mróz
Jęczał przed nami prosząc o litość
Stracił swe nogi walcząc o kraj
Rodzina zginęła, bo taki już los
Karmić go chciałem, gdy dziwny traf -
ma własna babka kopie go w kąt
Zabrzmiał ten dzwon. Co robić?
Idę. Tam ładny front.

Pod żywym ostrzem swej inkwizycji
Wlokę tę wiedźmę, nie wiem już skąd
Jest dziwnie czysta, nie do poznania
Zdziwić by mogła ta nagła zmiana
Nie, nie wierzę, to czary jędzy wpędzają mnie w błąd
Ja byłem w ławce, kościelnej sadzawce
Ja ręce plotłem z nadzieją tą
A ona co? A ona gdzie?

Pod żywym światłem powiał w nią wiatr
Ta stara wiedźma to przecież ja

-Jesteś zbyt wysoko, by zobaczyć jak jesteś nisko-

Chrońcie swego boga, nawałnica nadchodzi
Uciekajcie przed wiatrem
Pełnia prawdy nabrzmiewa
Zachód głupoty i nadziei
Teraz szukajcie schronienia
Zmiażdżą was stopy potęgi i słowa mej prawdy

Zamknięte wrota przed chciwą dłonią
Zamilkły ołtarz obdarzony pokorą
Bezimienny tron wzywa do wiary
Szaleniec bez skrupuł wygłasza fałsz
Pełzasz przed symbolem
stworzonym przez siebie
Jesteś marionetką własnego strachu

Obudź swe oschłe życie
Odsłoń oczy przed prawdą
Przestań pluć w ukryciu
Nie wskrzesisz martwych słów

Zamknięte są oczy dyktatora
Zakazany jest widok ów
Niemożliwy jest dla was raj

-Pluję w twarz tyrana-

Idzie armia głodnych dusz
Idzie hańba waszych myśli
Idzie świat pełen prawdy
Idzie zemsta na tronie chwały

Nadchodzi potęga przeklęta na wieki
Budzi się rozkosz waszych pragnień
Uśpieni powstańcie, by krzyczeć

-Umarli zawsze będą płakać-

Pod błękitem błądzących oczu gór
Nad głowami chylących się chmur
Tłoczyły się słowa modlitwą waląc w mur

Mówił blady Mesjasz:
Jestem królem
Chwalcie mnie w swych pieśniach
Jestem jedynym synem tego ów ojca

Cierpkie jak wino potoki leją się - ból, rozpacz i strach
Czarne jak symbol myśli gubią się- pragnienie, wolność
i cud
Ręce i słowa goryczą prą do stóp swego pana

Nie płaczcie, gdy stopy wasze w cierniach
Jam przecie miłosierny, a raj dla was prawdziwy

Żłobią strumienie ranne z płaczu bruzdy
Kuleją kapłani sparzeni żądzą
Dzieci jak ryby zebrane w jednym koszu

Gdym głodny,
przynieście mi swego jadła do ucha kapłanów mych
Gdy serca wasze w bólu,
pokorą obdarzcie ołtarz mój

Zniewieściały i wyblakły od wieków już
Przegniły i stary jak świat u waszych wrót
Niejasny i zagubiony w wierszach swych własnych strof

Ojcze, czyż nie ty w mym głosie?
Siło, czyż nie ty w mych dłoniach?
Ojcze, ojcze niebieski

Gdzie jest wasz miłosierny pies?
Czy dane wam było cierpieć?
Czy dane wam będzie cierpieć
w imię kostuchy i waszego boga?

Pal się w swoim piekle, smaż się w swojej smole

Martwy jest wasz bóg!
Martwy i niemy. Już dawno zgnił!